Η ζωή σαν τριαντάφυλλο

Γυναίκα σα σπουργίτι. Φωνή σαν άγγελος. Καλλιτέχνης σαν διαμάντι.

Κάθε φορά που το σώμα συρρικνώνεται, ραγίζει και καταρρέει, η φωνή (το πνεύμα) είναι σαν να απαλλάσσεται από ένα βάρος. Γίνεται πιο στιβαρή, πιο διαυγής και πιο ηχηρή. Ηχεί σαν ένας αντίλαλος που φτάνει μακριά από την καθημερινή κόλαση την οποία έζησε η Πιάφ στο μεγάλο μέρος της ζωής της.

΄΄Ποτέ δεν πίστεψα πως ο μεγάλος καλλιτέχνης είναι ο αυτοκαταστροφικός ή ο δυστυχής. Η Πιάφ είχε πολλές ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή της, πέρα από τις τεράστιες δυσκολίες της΄΄ με αυτά τα λόγια ο σκηνοθέτης Ολιβιέ Ντάαν περιγράφει εμμέσως το πρίσμα μέσα από το οποίο είδε την Εντίθ Πιάφ στην ταινία του «Ζωή σαν τριαντάφυλλο»

Ο μεγαλύτερος θρύλος του γαλλικού τραγουδιού έγινε το επίκεντρο ενός μελοδράματος που εκτυλίσσεται αποσπασματικά, παρουσιάζοντας στιγμιότυπα μιας πολυτάραχης ζωής. Η αφήγηση ξεκινάει στις αρχές του ’50, με την Πιάφ τσακισμένη από τον θάνατο του αγαπημένου της Μαρσέλ Σερντάν και από τα χρόνια προβλήματα υγείας (η αρθρίτιδα σε συνδυασμό με την εξάρτηση από τη μορφίνη που έπαιρνε για να υποφέρει τους φρικτούς πόνους την έκαναν να μοιάζει με γριά, παρότι δεν είχε πλησιάσει τα σαράντα) και συνεχίζεται με τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια.

Η Έντιτ Τζοβάνα Γκασιόν, (ΜΑΡΙΟΝ ΚΟΤΙΓΙΑΡ) όπως ήταν το αληθινό όνομά της, γεννήθηκε στο βούρκο όπου τα λουλούδια ακαριαία πέθαναν εκτός και αν είναι ποτισμένα με ευαισθησία και θέληση να ζήσουν κάτι διαφορετικό. Στην περίπτωσή μας έχουμε έναν πατέρα που δουλεύει σαν ακροβάτης, μια μάνα που κάνει φτηνό πεζοδρόμιο, τη γιαγιά που διαχειρίζεται ένα επαρχιακό πορνείο και τη μικρή Έντιτ που προσπαθεί να αναπνεύσει σε αυτό τον κόσμο. Δεν τα καταφέρνει πάντα τόσο καλά...